ارتباط فرسودگی شغلی با خصوصیات دموگرافیک در امدادگران جمعیت هلال‌احمر استان تهران

yمقدمه: فرسودگی شغلی، یک سندرم روان‌شناختی خستگی هیجانی، مسخ شخصیت و کاهش کفایت شخصی است. فرسودگی شغلی، بیشتر در افرادی که در کارشان مستقیماً با مردم سروکار دارند اتفاق می‌افتد. امدادگران نیز ممکن است فرسودگی شغلی را تجربه کنند. بنابراین، بسیار مهم است که عوامل مرتبط با فرسودگی شغلی در آنان‌ شناخته و درک شود. این امر باعث می‌گردد تا از بسیاری از آسیب‌های روان‌شناختی در آنان جلوگیری شود. این مطالعه بر آن است تا ارتباط برخی از متغیرهای دموگرافیک را با فرسودگی شغلی، در امدادگران بررسی کند. روش‌ها: این مطالعه توصیفی- همبستگی است که به‌صورت مقطعی در سال 1389 در بین شعب چهارده‌گانه جمعیت هلال‌احمر استان تهران صورت پذیرفت. جامعه مورد مطالعه در این پژوهش تمامی امدادگران شعب چهارده‌گانه جمعیت هلال‌احمر استان تهران بودند. تمام امدادگران شعب جمعیت هلال‌احمر استان مورد سرشماری قرار گرفتند. تعداد افراد شرکت کننده در مطالعه جمعاً 297 نفر بود. با توجه به اینکه تمام این امدادگران مرد هستند، افراد مورد بررسی در این مطالعه، همگی مرد بودند. اطلاعات دموگرافیک مربوط به شرکت کنندگان در مطالعه، به وسیله پرسشنامه‌ای محقق ساخته جمع‌آوری گردید. برای ارزیابی درجه فرسودگی شغلی شرکت‌کنندگان در این مطالعه از پرسشنامه استاندارد شده فرسودگی شغلی مسلچ استفاده شد. در این پژوهش، نرم افزار SPSS برای ورود و تحلیل آماری داده‌ها، به کار گرفته شد و از آزمون‌های ضریب همبستگی پیرسون و مجذور خی استفاده گردید. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد ‌بین‌ کفایت شخصی و سن رابطه مثبت و معنا‌دار ضعیفی وجود دارد (138/0=r، 05/0> P). همچنین بین کفایت شخصی با تعداد شیفت در ماه گذشته، این ارتباط ضعیف و معنی‌دار مشاهده شده‌است (170/0=r، 05/0> P). به‌علاوه بین سابقه امدادگری، تعداد مشارکت در امدادرسانی حوادث مجروح‌دار در ماه قبل، سطح تحصیلات و نوع امدادگری با مؤلفه‌های فرسودگی شغلی هیچ رابطه‌ای مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: می‌توان گفت که متغیرهای دموگرافیک بررسی شده در این پژوهش، ارتباطی با فرسودگی شغلی امدادگران نداشته‌اند. البته با توجه به اینکه همه امدادگران مورد مطالعه مرد بودند، لذا تعمیم نتایج این پژوهش به امدادگران زن باید با احتیاط صورت گیرد.